Mostrando entradas con la etiqueta Galicia. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Galicia. Mostrar todas las entradas

martes, 24 de enero de 2023

Abastos

 

!Qué sorpresa me he llevado con este cómic! En la biblioteca desde hace un curso y aún no me había acercado a él... En el prólogo, el dibujante Miguelanxo Prado comienza confiando su escepticismo hacia esta nueva moda por la cocina y la gastronomía, presente en todos los medios de comunicación para finalmente confesar que realmente es un tema tratado desde siempre en cualquier manifestación humana y, ¿por  qué no en la banda diseñada?
Abastos es mucho más que la historia del nacimiento del proyecto culinario Abastos 2.0 que se llevó a cabo en la plaza de abastos de Santiago de Compostela. Es la historia de un pescatero que trata de sacar adelante su negocio y su casa mientras cuida a su mujer dependiente por un ictus, de una universitaria de origen humilde a la que la suspensión de una beca pone en riesgo de no continuar  con sus estudios, de un jóven que tiene que regresar a su casa por los recortes en su trabajo...todo ello aderezado por los productos de Galicia y las recetas de Abastos  2.0
Un cómic con una fuerte carga social dibujado a cuatro bandas- un capítulo por cada estación del año- por Pedro Jota Colombo(otoño), Victor Rivas(invierno), Beatriz Iglesias( primavera) y Sagar Forniés(verano).

jueves, 14 de enero de 2021

Un poco de magia


Comenzamos con la nueva novela de Manel Loureiro, La puerta. Es un libro de los que se leen de un tirón porque, además de lo atractivo que puede resultar para alguien que vive en Galicia que la trama se sitúe en un entorno que puedes conocer(Monte Seixo), mezcla la realidad y las creencias más arraigadas en una historia que te atrapa desde el principio. La novela está protagonizada por una agente de policía madrileña que, desesperada por encontrar una cura para su hijo enfermo de cáncer al que los médicos le han dado pocos meses de vida, no duda en solicitar un cambio de destino para probar los poderes sanatorios de una menciñeira. Hasta  aquí, todo "normal" pero el asunto se empieza a complicar cuando después de entrevistarse con la sanadora, esta desaparece sin dejar rastro y para colmo, en el nuevo destino en el que nunca parece pasar van a tener que investigar un asesinato que parece vinculado a algún tipo de ritual.


Si La puerta lleva ese título por Portalén, un portal que comunica el mundo de los vivos con el de los muertos, en el último trabajo del dibujante Miguelanxo Prado, El pacto del letargo encontramos otro objeto lleno de magia: un trisquel que garantiza el equilibrio entre las fuerzas del Bien y del Mal. Una historia en la que también se combinan la fantasía y la realidad en una reflexión sobre el papel del ser humano en la conservación de la naturaleza. Un cómic que hará las delicias de  los amantes del  trabajo del dibujante coruñés.

 

viernes, 14 de febrero de 2020

Día da radio


Aquí os dejo el podcast que realizó el grupo de Linguaxe e Práctica Musical en la biblioteca para el Día de la radio. Es un magazine que contiene una entrevista que le hicimos a Lucía, directora de la Escuela de Música y Danza MaiSon de O Porriño y tres temas de algunos de los grupos- tradicionales o no- del panorama musica actual galego.

sábado, 19 de mayo de 2018

Letras Galegas


María Victoria Moreno por David Pintor
Así de bonito lucía o recibidor do instituto esta semana co gallo da conmemoración das Letras Galegas.

A exposición estará ao longo dunha semana para dar visibilidade non só á María Victoria Moreno, a homenaxeada deste curso, senón a todas as mulleres que traballaron en prol da lingua e  que non figuran no listado que cada ano aumenta a RAG cun novo nome. Exactamente foron catro as mulleres que aparecen ata agora nun elenco de cincuenta e cinco nomes: Rosalía de Castro(1963), Francisca Herrera(1987), María Mariño(2007) e M. Victoria Moreno(2018) e así o recollimos desde a biblioteca cun mural ao que chamamos "Letras Galegas, Galegas nas letras. 1963-2018".
Durante as semanas previas o alumnado tamén traballou sobre o xénero e a literatura nas aulas de 3º ESO dentro de proxecto de Igualdade deste curso, procurando información sobre as escritoras ao longo da historia en Galicia.

Por outra banda, os grupos de 1º ESO mostráronnos o mapa literario de Galicia  da man das obras mais ilustres e as paisaxes que as inspiraron nun traballo colaborativo entre a materia de Lingua e Literatura Galega e Investigación e Tratamento da Información.
E da literatura culta á literatura popular pasamos ás coplas tradicionais dos maios cos textos de Rosalía e Curros Enríquez coma ponte. 
Nas clases de Música de 2º ESO investigaron na biblioteca que eran os maios, por que se facían e que relación teñen coa música tradicional. A tarefa final sería facer a súa propia copla, un mural para que o resto dos compañeiros coñeceran esta tradición -que segue a celebrarse en O Porriño-  e un maio coa colaboración dos grupos de 1º ESO. 

Fiúnchos, laranxas e limóns, ovos e flores cubriron dun recendo á primavera o instituto mentres os rapaces intentaban dar forma ao noso primeiro maio a gran escala. Contra todo prognóstico, non quedou nin tan mal...

miércoles, 27 de abril de 2016

De charla con Luis Davila

 
 
Durante las jornadas de actividades tuvimos la suerte de contar en el centro con Luis Davila, ilustrador que colabora diariamente con El Faro de Vigo y que actualmente recorre Galicia con el espectáculo Menú de Noite, junto al actor Carlos Blanco.
 

 
 
Un taller de ilustración con los grupos de 4º ESO a los que Luis descubrió sus personajes favoritos, cómo se representan las edades del hombre a golpe de trazo y de qué forma se pueden enfatizar las expresiones de las personas con unas pocas líneas.
 
 

Después de la charla, el dibujante firmó amablemente en la sala de profesores unos cuantos ejemplares de los libros recopilatorios de sus tiras cómicas entre el profesorado( digo firmar cuando en realidad se trata de auténticas ilustraciones personificadas para cada uno), dejando también para la biblioteca un recuerdo de su paso en uno de sus libros.
 
 

sábado, 17 de mayo de 2014

Feliz Día das Letras!

Aínda que foi o pasado xoves, non queremos deixar de falar sobre o que foi a I Quedada literaria de Vigo e bisbarra na que participaron os CEIP Emilia Pardo Bazán, Ría de Vigo, Carrasqueira, O Pombal, Santa Mariña de Redondela, Frian, o IES do Castro e os membros do club de lectura do noso centro. Unha xuntanza para compartir libros, a lingua que nos une e facer algunha que outra amizade, propiciada por Antonio Fernández, responsable da biblioteca do CIFP Manuel Antonio e Marta, do servizo de Normalización Lingüística de Vigo e a colaboración dos responsables de bibliotecas escolares e da BM de Redondela.

A primeira hora da mañá, os centros distribuíronse polo parque de Castrelos segundo as idades dos rapaces para compartir un tempo de lectura silenciosa, logo compartida en parellas e por último, intercambiar as recomendacións que fixemos para agasallar, en forma de marcapáxinas. Tamén tivemos un rato para xogar ao "teléfono escacharrado" a partir dos inicios de capítulos dos libros.
Falaron das súas lecturas favoritas entre eles e tamén, para os informativos rexionais, momento que aproveitou  a nosa alumna Tamara para defender unha educación non sexista a propósito da súa recomendación de Penúltimas Tendencias de Carlos Negro.



Despois deste tempo para coñecerse, chegaron as actuacións dos rapaces aos pés do Museo Quiñones León, con Uxía Blanco como mestra de cerimonias. Entrañable a implicación dos máis cativos e a seriedade con que fixeron as representacións dos contos, poesías e cancións que traían preparadas para mostrar.
Pola nosa banda, as dúas Tamaras do club de lectura de 4º e 1º Bacharelato leron o diálogo de  "Na oficina de obxectos perdidos" de Made in Galiza de Séchu Sende.

Agora, a esperar a xuntanza do curso que ven, como dicían os nosos rapaces, despois de corear o " En galego, xa si!" de Migallas que cantaron os nenos do CEIP de Santa Mariña de Redondela durante a viaxe de regreso a O Porriño 

martes, 5 de marzo de 2013

Poema visual

Aquí vos deixo un dos poemas visuais do colectivo poético- audiovisual As candongas do Quirombo. Tedes mais mostras das súas inquedanzas no seu blogue.

jueves, 27 de diciembre de 2012

Os fillos do mar



Aviso: a historia que se esconde entre as páxinas desta novela atrapa igual que o anzol que pende do colo da descoñecida muller da portada do libro de Pedro Feijoo.

Simón é un arquitecto vigués de medio pelo que un día recibe unha chamada de parte dunha rica viúva moi coñecida na cidade. A señora proponlle restaurar a fonte que decora os xardíns do pazo familiar en Canido, case un símbolo da familia. Aínda que o encargo non parece estar á altura da súa profesión e as reticencias de traballar para unha casa cuxo cabeza de familia tiña sona de fascista, Simón vese obrigado polo pouco traballo que acostuma ter e acepta. O achado dunha antiga caixiña nunha cavidade debaixo da fonte desencadea toda a trama. A dona do pazo morre en estrañas circunstancias e sorprendentemente, Simón é chamado á lectura do testamento xunto cos dos fillos da viúva, Xulio Ascanio e Mariña.
Que relación pode ter Simón coa familia? Que significan as dúas antigas moedas de oro e o sobre que se reparten no despacho do avogado da familia o día da lectura do testamento? Que pasado se esconde tralo nome do pater familias?  De que cor é o mar?.
Mentres o adiviñades, acabaredes ata cansos de tanto ir e vir polas rúas de Vigo e arredores ao trepidante ritmo de Simón e Mariña.
E agora,  a ler. Seredes capaces de parar ao remate de cada capítulo? Apóstovos un real de a oito a que non...

viernes, 30 de noviembre de 2012

As linguas dos animais

Se fai pouco conmemoramos o Día contra a violencia de xénero, hoxe atopamos este conto entre un dos libros que imos incorporar na biblioteca. Trátase dunha colección de relatos da tradición oral, transcritos por Xosé Miranda, que testemuña a lexitimidade de certos comportamentos desde sempre:

Fai un labrego un día cazar e atopou unha cobra. Apuntoulle coa escopeta e xa a ía matar, cando ela lle falou e lle dixo:
- Non me mates. Se me matas, de min non sacarás nada e, se non me matas, concedereiche o don de entender as linguas dos animais. Entenderás todo canto falen. Pero non podes revelarlle este segredo a ninguén. Se o fas, morrerás no mesmo intre.
Concedeu o labrego a vida a serpe e ela agasallouno co don. Ó outro día, cando chegou cos bois da arada e lles deu de comer nas manxadoiras, sucedeu que a par dos bois estaba un burro. O burro preguntoulle ó boi:
- ¿Que tal te tratou o amo?
- Enchoume de traballo- contestou o boi.
E díxolle o burro:
- Porque queres. Fai o enfermo e non comas.
Pero, como o amo coñecía a linguaxe dos animais, botouse a rir, e pola tarde xunguiu o burro e o burro non quería tirar polo arado, pero o amo fartouse de darlle paos e non lle quedou outra ca arar.
Cando chegaron á noite, preguntoulle o boi:
- ¿Qué tal te trataron?
- Ben- dixo o burro.
- ¿E non se queixou da miña falta?
- !Maldita leva!. Dixo que se non te poñías ben mañá, que te leva ó matadoiro.
O amo estaba escoitando desde a cociña, onde ceaba, e riu sen podelo evitar. A muller quedou intrigada e quería saber por que ría. Pero o home non podía descubrir o segredo se non quería morrer. A muller enfadouse e marchou para a cama. E non melloraron as cousas para o outro día.  En fin, que nin se falaban, e o home empezou a pensar se non sería mellor contarllo todo para que se desenfadase.
Nesto, escoitou o capón que cantaba no muro da aira:
-!Cacaracá, cacaracá!
- ¿Cantas mulleres tes?- preguntoulle o can.
- Cacaracá. Tódalas pitas do curral.
- ¿E podes gobernarlas?
- Cacaracá. Se non podo, collo unha tralla. ¿Ou pensas que son como o amo, que non pode con unha?
O amo seguiu o consello e amañou o asunto sen necesidade de contar o segredo.

Da que pensar, non?

lunes, 8 de octubre de 2012

Limpeza de sangue

Non sei porque tiña eu a idea de que este libro de Rubén Ruibal ía ter outra temática, supoño que debido a que  o título  recordábame outro de Arturo Pérez Reverte.
A historia comeza presentando aos dous protagonistas, antagónicos a moreas: Fernando é un mozo que procede do mundo da marxinación, está planeando dar un golpe que lle solucione a vida e mantén unha relación precaria coas drogas. Pantaleón é un home de mediana idade, cun alto nivel de vida marcado pola súa vinculación aos negocios ilegais da construción. E cal será o feito  que lles una?. Ambos están esperando un transplante de ril e  a casualidade fai que se coñezan na sala de diálise do hospital onde  á forza pasarán moitas horas. Aínda que o primeiro encontro non augura nada bo, pronto comezan a atopar un camiño en común e descubrir as verdades da vida ao ritmo do ruído da sangue.
Para aqueles que gustan das referencias literarias dentro dos libros, neste Fernando  convértese en proovedor de libros de Pantaleón; un "pau" dado nun almacén forneceulle dunha ampla variedade de literatura dramática en galego que ofrecer ao seu compañeiro de penurias. El non le pero sábese de pé a pá os diálogos da película O planeta dos simios que continuamente lles pasan no hospital. Tamén se fai unha  homenaxe á novela de Mark Twain  El principe y el mendigo cando para tratar de fuxir dun asunto no que se viron  implicados por casualidade, intercambian as súas casas.
Para rematar, recomendar este libro no só pola súa calidade literaria(galardoado co Premio Nacional de Literatura Dramática e o Álvarez Cunqueiro para textos teatrais) senón tambén por ser un tributo de Rubén Ruibal ao seu compañeiro Roberto Vidal Bolaño, autor de teatro homenaxeado nas Letras Galegas deste ano.

Outras reseñas sobre o libro atoparalas en :
LG3, O soportal da Literatura Galega.

domingo, 12 de febrero de 2012

Non hai noite tan longa



El último libro para adultos de Agustín Fernández Paz cuenta la historia de Gabriel Lamas, un gallego afincado en París que, tras muchos años sin pisar su tierra natal, decide regresar para dar el último adiós a su madre. El encuentro con el fantasma de su padre cuando visita la antigua casa familiar  remueve sus recuerdos y su conciencia: la condena del progenitor por un delito no cometido que le abocará a una muerte prematura, la vergüenza por el color político de su familia en plena dictadura, la situación de asfixia en una sociedad rural llena de prejuicios..., todo lo que le impulsó a huir siendo casi un adolescente y no volver hasta ahora. 
La sensación de haber dado de lado a su familia le lleva a investigar para hallar al verdadero culpable, devolver el honor a los suyos y sobre todo, la paz al alma de su padre.
Esta novela, como otras de Agustín Fernández Paz, está llena de referencias de todo tipo: esbozos sobre la sociedad de finales de los años 60, alusiones al cine, a la literatura y a la historia de Rosa Park que sirve para ilustrar la portada. También encontramos fragmentos en los que el protagonista constata cómo ha cambiado el paisaje de su país después de treinta años de ausencia:

"Non tardei en comprobar que o Souto da Reboreda xa só existía na miña memoria. O que antes era unha pista que abeiraba o lugar trocara agora nunha estrada asfaltada. E o extenso terreo que eu lembreba, morada de castiñeiros centenarios, convertérase nunha uniforme plantación de eucaliptos que comezaba ao pé da estrada e se estendía ata as proximidades do río(...)
- Xa non hai souto!Arrasaron con todo!- exclamei(...)

Podéis encontrar una entrevista al autor sobre la novela en el siguiente enlace de la Biblioteca Central Rialeda de A Coruña.