miércoles, 29 de junio de 2011

A derradeira de Memorias dun neno labrego

Mira que tíñamos vídeos para dar e tomar pero finalmente os elexidos para as tomas falsas da gravación de Memorias dun neno labrego foron estes:






GRAZAS A TODOS

domingo, 26 de junio de 2011

Despedida

El jueves 23 nos despedimos dos de los grupos del Club de Lectura del instituto. Lástima que las alumnas de 1º Bachillerato, que aún andaban con algún exámen de recuperación, no pudieran venir.

En una soleada mañana disfrutamos primero recorriendo el Verbum de Vigo, jugando con las palabras: aprendiendo que son las regueifas, los tipos de lenguaje, los anagramas, experimentando con el theremin... Aprovechamos también para visitar una exposición del autor homenajeado en las Letras Galegas de este curso- Lois Pereiro- y una muestra de radios antiguas que había en el museo. De paso, echamos un vistazo a la pequeña biblioteca del Verbum y hablamos sobre el bookcroosing.

Finalmente, aprovechando el buen tiempo, tomamos un poco el sol y nos zambullimos en el mar, antes de volver a Porriño. Una salida estupenda para cerrar el curso.

jueves, 23 de junio de 2011

Música irreverente

Puedo empezar


Tengo ya preparadas las respuestas
para las entrevistas periodísticas
que me hagan en la prensa, radio y tele.
Querrán saber qué opino y cómo soy,
me mostraré ingenioso
y espontáneo.

Tengo ya preparadas unas listas
de personalidades muy importantes
e incluso redactados ya los textos,
muy agudos,
de las dedicatorias.

Tengo ya preparadas las metáforas
que servirán como brillante ejemplo
o síntesis que aclare lo que exponga.

Y tengo preparada mi postura,
al sentarme o de pie,
tono de voz,
expresión de los ojos y la boca

Todo está preparado
todo a punto,
puedo empezar pues
a escribir mi libro.



Con este poema de José María Fonollosa en voz del humorista Eugenio comienza el álbum Supone Fonollosa del cantautor catalán Albert Plá, repleto de poesía musicada y algún que otro regalito como una versión del Walk on the wild side de Lou Reed.


miércoles, 22 de junio de 2011

Hora de Ler 2010-2011

Remata o curso e é o momento de mostrar os resultados. Nestas imaxes veredes o que din as enquisas que pasamos nos grupos durante as derradeiras semanas. Como o curso pasado, os gañadores son os grupos de 1º ESO. Non hai quen poda con eles!




E dado que unha boa parte de vosotros falaches do lido nos caderniños que acompañaban as caixas da Hora de Ler, seredes de novo os protagonistas da Guía de Lectura para o verán. Algunhas das vosas críticas estarán alí ,xunto co boletín de notas o próximo día 24.




martes, 21 de junio de 2011

El joven Lennon por Carlota

Carlota Castro de 2º ESO B nos comenta qué le ha parecido este libro de Jordi Sierra I Fabra.
“El Joven Lennon” de Jordi Sierra I Fabra es un libro de lectura fácil y entretenida que engancha a medida que vas pasando sus páginas. Es una historia con vocabulario asequible a todo el mundo y un argumento muy ameno.
En este libro se relata parte de la adolescencia de un mito, John Lennon. Por un lado, se refleja su pasión y afán por triunfar en lo que más le gustaba, la música, centrándose plenamente en ella y creando su propio grupo. Por otro, su compleja juventud marcada por una precaria figura materna que no vive con él y apenas lo visita; el abandono de su padre a los cinco años, algo que le causará frecuentes quebraderos de cabeza en su adolescencia, y una vida no exenta de dificultades.
Ofreciendo una visión subjetiva del relato podría decir que, personalmente, lo que más me ha impresionado ha sido ver la lucha continua y constante de John Lennon por conseguir su gran sueño en una época y circunstancias difíciles, comenzando desde muy joven a componer canciones inspiradas en los ídolos del momento y perfeccionándolas él mismo. Esta ha sido ,quizás, la temática más resaltada por el autor a lo largo de la historia, que ha pretendido poner de manifiesto, no sólo la importancia profesional de la música en la vida de este hombre , sino también la personal. En los momentos más dramáticos de su vida, como la muerte de su madre debido a un fatal atropello, para John Lennon la música ha representado siempre un consuelo, un refugio…
Sin embargo, me ha parecido un final excesivamente precipitado, al no explicar apenas la vida del protagonista en los momentos en los que se formaron definitivamente: “ The Beatles”.
Recomiendo el libro a las personas que, al igual que Lennon, sientan pasión por la música y quieran trabajar en ella, porque se sentirán identificadas y disfrutarán de cada una de sus páginas. También se lo aconsejo a la gente a la que le gustan las buenas novelas.

lunes, 20 de junio de 2011

Préstamo para o verán



Remata o curso pero non o préstamo da biblioteca. Se queres levar 5 exemplares ata setembro- libros, CDs, programas informáticos, cine- , agora é o momento.

miércoles, 15 de junio de 2011

martes, 14 de junio de 2011

La canción de Mani Blay por Iria

LA CANCIÓN DE MANI BLAY
Jordi Sierra I Fabra
Todos los acontecimientos transcurren a lo largo de un día: noche, mañana, tarde y amanecer. Y es en esas 24 horas cuando se suceden los hechos que cuenta la novela.
El autor (Jordi Sierra i Fabra), utilizando como contexto el mundo de la música crea una historia en la cual se pueden apreciar los modos de pensar de distintas personas que se conocen o no y su carácter.
La historia transcurre en las calles de la ciudad de Barcelona.

El argumento está narrado a través de las voces de diferentes personajes. Un atentado contra un cantante cambia las vidas de 10 personas. Las influye de buena o mala forma y reaccionan.
Mani Blay, un cantante de éxito, ha sido disparado por una fan, pero queda en un segundo plano debido a la gravedad de la víctima. Se crea un estado de alarma y la agresora escapa.
Mientras el cantante se debate en el quirófano entre la vida y la muerte, un enfermero recoge su camisa ensangrentada y agujereada para venderla y así, beneficiarse.
Este, llama a un amigo, ya que no sabe cómo arreglárselas él solo. Su amigo, Pascual, avisa a una persona con muchos contactos que les ayudará a ganar la mayor cantidad de dinero posible.
Selene Hawkins, la mujer de Christian (o Mani Blay, su nombre artístico) se entera de la noticia y coge un vuelo desde Londres con su hijo Pol lo más rápido posible.
La agresora, Mónica, huye a casa de un amigo y se refugia allí. Es entonces cuando se dá cuenta de la gravedad de su acto, y empieza a reflexionar sobre su pasado en el centro psiquiátrico.
El enfermero, mientras tanto, va a ver a su ex-novia, Maika, que le hace pensar y le empuja a devolver la camisa a su dueño.
Todo el tiempo que pasa desde que Mani es disparado se le compara con el afamado cantante John Lennon, que muere en un atentado muy similar.
El libro lucha entre el amor, la codicia y la intriga por saber si será ese el final de Mani Blay.

Iria Vázquez Rodríguez. 2ºESOA

jueves, 9 de junio de 2011

jueves, 2 de junio de 2011

Memorias dun neno labrego. O fumazo


de Xosé Neira Vilas

Leonard Cohen, Principe de Asturias das Letras


Me sentenciaron a 20 años de aburrimiento
por tratar de cambiar el sistema desde dentro.
Ahora vengo, ahora vengo a cobrármelo.
Primero tomaremos Manhattan, después tomaremos Berlín.


Me guía una señal en el cielo.
Me guía esta marca de nacimiento en mi piel.
Me guía la belleza de nuestras armas.
Primero tomaremos Manhattan, después tomaremos Berlín.

Realmente querría vivir contigo, nena.
Me encanta tu cuerpo, tu alma, y tus ropas.
¿Pero ves esa cola de ahí, moviéndose a traves de la estación?
Te lo dije. Te lo dije. Te dije que yo fui uno de ellos.

Ah, me amaste cuando era un perdedor
pero a hora te preocupa que quizás venza.
Sabes como pararme,
pero careces de la disciplina necesaria.
Durante cuantas noches recé por esto,
para que mi obra comenzase.
Primero tomaremos Manhattan, después tomaremos Berlín.

No me gusta su negocio de modas, señor.l
Ni me gustan las drogas que le mantienen delgado.
No me gusta lo que le ocurrió a mi hermana.
Primero tomaremos Manhattan, después tomaremos Berlín.

Realmente querría vivir contigo, nena...

Te doy las gracias por las cosas que me mandaste.
El mono y el violín marca Plywood.
Practiqué cada noche, y ahora estoy listo.
Primero tomaremos Manhattan, después tomaremos Berlín.

Recuérdame. Solía vivir sólo para la música.
Recuerdame, yo te llevaba las bolsas de la compra.
Es el Día del Padre y todo el mundo está herido.
Primero tomaremos Manhattan, después tomaremos Berlín.

miércoles, 1 de junio de 2011

A insoportable levedade das bibes galegas

Ante a previsible retirada de formadores específicos no ámbito das bibliotecas escolares no Servizo de Formación do Profesorado, no Centro Autonómico de Formación e Innovación e nos centros de formación e recursos dependentes da Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, segundo o borrador da orde que convocará concurso público de méritos para cubrir postos de persoas directoras e asesoras nestes centros queremos manifestar o seguinte:


Hai proxectos que nacen marcados pola vulnerabilidade e a razón desta circunstancia non ten nada que ver coa falta de rigor ou a pouca entrega das persoas que os poñen en marcha. Máis ben ten que ver co feito de que nacen destinados a nadar contra corrente. Con todo, esa é a principal razón da súa existencia: xorden porque responden a unha necesidade non satisfeita pero compartida por un número crecente de persoas que senten que é posible compartir e facer viable o proxecto xuntos. Así naceu o movemento que cristalizou na iniciativa que todos coñecemos como PLAMBE. De xeito que dende hai algúns anos, esa iniciativa levou o mellor da creatividade e o esforzo de moitos docentes que xenerosamente regalaron o seu tempo e a súa capacidade de formar equipos e ilusionar a outros docentes en centros e centros de toda a nosa comunidade. Xuntos aprendemos a ser rigorosos e esixentes nos nosos proxectos, a crear espazos de aprendizaxe colaborativo, de cambios de estratexia, de achegamento ás novas tecnoloxías, de racionalización na xestión da información. Que ninguén se equivoque: os responsables das bibliotecas escolares non son seres evanescentes perdidos en vanas quimeras que tentan “roubar” horas a materias “importantes” para que o alumnado esmoreza entre mundos de ficción. Nada máis lonxe da realidade. Nun centro onde hai un equipo que xestiona a biblioteca de forma eficaz nótase. Os fondos adquírense con criterio, establécense acordos para xestionar a información, créanse espazos de colaboración e docencia compartida. Non é doado porque a maquinaria educativa ten unhas inercias difíciles de combater. A pesar de todo, estes docentes fórmanse e exercen a súa dura misión en horas non retribuídas, roubadas ás súas familias, ao descanso, ao lecer. Fomos coordinados con rigor e seriedade pola Asesoría de Bibliotecas Escolares pero sempre nos faltou o marco legal axeitado. A nosa misión é dura porque queda moito por definir. Na nosa inxenuidade e boa fe esperabamos conseguir progresivamente tempos e formación para seguir mellorando na nosa función se demostrabamos que eramos rigorosos e eficaces. Os nosos méritos como colectivo son dabondo coñecidos polos nosos gobernantes e acreditados por diferentes administracións e ámbitos a nivel estatal. Os numerosos e constantes premios anuais de boas prácticas concedidos polo Ministerio de Educación y Ciencia non caeron do ceo. Durante todos estes anos a formación recibida foi fundamental para levar a cabo actuacións rigorosas e enfocadas na dirección correcta.

Sabemos das cuantiosas axudas que a Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, destina a outros proxectos, dos incentivos para a elaboración de contidos dixitais por parte das empresas editoriais, entre outras iniciativas. Non sería tamén interesante fomentar a produción de materiais propios e promover desde cada centro a estandarización de procedementos que axuden a xestionar a información entre o noso alumnado sen confiar todo a eses materiais externos que proceden da industria editorial, por valiosos que poidan ser? Por que non seguir aproveitando a experiencia e valía dos equipos das bibliotecas escolares nestes cometidos?. O noso empeño sempre foi crear nos centros pequenos focos que tentan estender esas boas prácticas de innovación e excelencia. Non entendemos este novo e repentino xiro na política de formación desta Dirección Xeral. Non nos parece xusto posto que, podemos dicir honestamente que, pola nosa banda, cumprimos con fartura. Ao desmantelar as estruturas que nos sosteñen o deterioro será proporcional ao entusiasmo e o esforzo investidos: inmenso e imparable. Algúns lembramos como o noso Conselleiro lanzou un bico ao aire ao despedirse dos asistentes aos últimos encontros despois dunhas entusiastas palabras de eloxio polos éxitos logrados polas bibliotecas escolares galegas a nivel estatal. Onde quedou ese entusiamo? Que interpretación debemos facer? O noso país pode permitirse tirar pola borda todo este traballo? E nós?. En que situación quedaremos agora diante das nosas comunidades educativas se despois de tanta insistencia é a propria Consellería a que nos invisibiliza?.

Colectivo dos equipos das bibliotecas escolares integradas no PLAMBE (Plan de Mellora das Bibliotecas Escolares Galegas)