Con el título de Persépolis se conoce la adaptación al cine del cómic de la iraní Marjane Satrapi que quiero recomendaros. Resulta interesante porque no es una adaptación al uso: no se trata de la típica historia de superhéroes; o tal vez sí… Relata una parte de la historia de Irán, primero bajo el punto de vista de una niña que no comprende el por qué de ciertos comportamientos de los mayores y después, desde la visión de una joven que se encuentra asfixiada por las imposiciones del fundamentalismo islámico.
Este venres, día 14 de marzo, terá lugar a "I Carreira da Igualdade". Para ir creando ambiente, uns trasnos descoñecidos empapelaron os corredores e o vestíbulo do centro con frases machistas e feministas dalgúns personaxes históricos. Posiblemente os nosos queridos trasnos querían animarnos á reflexión; non satisfeitos con iso pegaron unhas fotografías ilustrando a relación entre as mulleres e o traballo. Tamén nos deixaron unha invitación para as Xornadas de Actividades (2, 3 e 4 de abril) na que presentarán o espectáculo "Cambio de Seso".
Soñamos con que algún día nada disto sexa unha triste realidade. Con que homes e mulleres sexan exactamente iguais e gocen exactamente dos mesmos dereitos. Con que non haxa nin unha soa muller que sexa violada polo simple feito de selo. Con que non existan os burkas, nin os medos. Con que o traballo doméstico sexa realizado por dúas persoas e non por unha. Con que os salarios sexan exactamente os mesmos. Con que as oportunidades sexan as mesmas. Con que non haxa unha soa muller que teña medo a ser nai por non quedar sen traballo. Con que non existan diferenzas.
Cando teñamos unha sociedade, un planeta inequívocamente solidario, no futuro pensarán que nada disto é real.
Home e muller, ombreiro con ombreiro, sorriso con sorriso, loitando porque a atmósfera sexa máis respirábel.
Esta canción pertenece al album editado en 1978 Mujeres del cantautor cubano Silvio Rodríguez. Por si estás interesad@ en interpretarla, aquí tienes los acordes.
Me estremeció la mujer que empinaba a sus hijos Hacia la estrella de aquella otra madre mayor Y como los recogía del polvo teñidos Para enterrarlos debajo de su corazón
Me estremeció la mujer del poeta, el caudillo Siempre a la sombra y llenando un espacio vital Me estremeció la mujer que incendiaba los trillos De la melena invencible de aquel alemán
Me estremeció la muchacha Hija de aquel feroz continente Que se marchó de su casa Para otra de toda la gente
Me han estremecido un montón de mujeres Mujeres de fuego, mujeres de nieve
Pero lo que me ha estremecido Hasta perder casi el sentido Lo que a mi más me ha estremecido Son tus ojitos, mi hija, son tus ojitos divinos
Me estremeció la mujer que parió once hijos En el tiempo de la harina y un kilo de pan Y los miró endurecerse mascando carijos Me estremeció porque era mi abuela además
Me estremecieron mujeres Que la historia anotó entre laureles Y otras desconocidas, gigantes Que no hay libro que las aguante
Me han estremecido un montón de mujeres Mujeres de fuego, mujeres de nieve
Pero lo que me ha estremecido Hasta perder casi el sentido Lo que a mi más me ha estremecido Son tus ojitos, mi hija, son tus ojitos divinos
O cabo dalgúns anos quen queira ter unha idea de como era a sociedade do 2008 e que papel tiña a muller nela terá que votar mán do cine.
Hoxe, anticípándonos aos acontecementos, propoñemos: dez miradas ao mundo fiminino a través de dez historias que nos mostran diferentes etapas das súas vidas. Empezaremos por ver a aquelas que se incorporan o mundo, pero pola vía da adopción e vindo de lonxe en La pequeña Lola.
Votaremos unha ollada a aquelas nenas que difrutan unha infancia chea de comodidades e o mesmo tempo chea de histerismo, falamos de Pequeña Miss Sunshine.
Moitas mulleres procedentes de outras culturas, por adopción ou emigración, deben loitar na súa xuventude por compatibilizar as súas tradicións co seu contorno e iso e o que fan en Quiero ser como Beckhamn.
E seguindo co inevitable e marabillosa mestizaxe que nos invade, asistiremos a ruptura de tópicos que nos amosan en Las mujeres de verdad tienen curvas.
Pasada a xuventude: toca a vivir, e se non se dan as cousas como se soñaron e preciso poñerse á tarefa e tratar de cambialo todo e iso é o que fai Amelie.
Outras ven truncados os seus anhelos antes de poder cambialos, pero tratan de deixarnos un mundo mellor , como a protagonista de Mi vida sin mí.
En cualquera caso , a consigna e vivir dignamente e iso é o que tratan de facer as mulleres de Mataharis.
Claro que hai cousas que non cambian e os violentos inimigos da convivencia e a igualdade fan das súas en Te doy mis ojos.
Pero como dicía unha consigna: podedes arrincar as flores, pero non impediredes a chegada da primavera. Vemos isto no mundo que se inventa a granxeira de La suerte de Emma.
E acabamos cunha dura visión da idade madura en Diario de un escándalo. Que se ben non nos mostra un gran exemplo de vida si nos invita a una profunda e última reflexión.
Buscade estas películas nas bibliotecas, nas tendas ou mesmo nas carteleiras e gardádeas na memoria. Veredes como nuns poucos anos convírtense en documentos de vida deste 2008.
XOVES 28, os membros do club de lectura imos ver...
Din que as pantasmas habitan en lóbregos castelos e que as súas almas en pena vagan arrastrando pesadas cadeas... algo así lle sucede ao protagonista de A pantasma de Canterville, o texto que abordaremos na próxima sesión do club de lectura. Para ir familiarizándonos coas profundidades máis inquedantes do ser humano, este xoves 28 veremos a película El barbero diabólico de la calle Fleet, ambientada, ao igual que o libro de O. Wilde, nunha Inglaterra escura, chuviosa, onda as apariencias nunca se corresponden coa realidade.
Xa temos na biblioteca o último libro do aprendiz de mago máis famoso, Harry Potter y las Reliquias de la Muerte. Nesta edición, Harry ten que realizar unha perigosa e aparentemente imposible tarefa: localizar e destruír a Horcruxes. Harry nunca se sintiu tan só nin se enfrentou a un futuro tan incerto, pero debe atopar a forza necesaria para rematar a misión que lle encomendaron. El debe abandonar a calor, a seguridade e o compañerismo de "La Madriguera" e seguir sen medo o camiño marcado para el.
Neste final, a sétima entrega da serie Harry Potter, J.K. Rowling revela de maneira espectacular as respostas ás moitas preguntas que estivemos esperando con tanta impaciencia.