martes, 31 de marzo de 2009

A libraría máis fermosa do mundo



Se non tes un destino para estas vacacións, dende o Instituto Pino Manso queriamos suxerirvos unha idea: a fermosísima cidade de Porto. A viaxe ten moitas vantaxes: a proximidade lingüística e xeográfica, a vistosidade da cidade, a súa historia... Pero de entre todas, gustaríanos salientarvos unha que ten moito que ver cos libros: a libraría Lello&Irmao.






Fundada en 1906 é todo un prodixio da Arte Nova, como gustan denominala os portugueses, con trazos Neogóticos na súa fachada. Impresionan os seus vitrais e tamén a solemne escaleira. Pero non todo vai ser arte, que opinades do práctico carriño transporta-libros?


Esperemos que estas indicacións teñan froito e poidamos saudarnos neste emblématico edificio, para algúns a libraría máis fermosa do mundo.

lunes, 30 de marzo de 2009

Comeza a Semana de Actividades no IES Pino Manso


Mañá, a partir das 12,50 tédes unha cita na biblioteca para participar, xa sexa como xogador@s ou como mer@s espectador@s, no Torneo de Axedrez organizado pola Vicedirección e o profesorado implicado no Plan Valora sobre a Igualdade de Xénero.

E falando de axedrez, un libro de Rafael Laso Lorenzo recén chegado á biblioteca donde xógase unha dificil partida.


Despois do seu paseo polo monte, o protagonista desta novela curta non soubo voltar a súa casa. Alí empezou todo. Días despois perdeuse tamén entre as liñas do escrito, e máis tarde non lembraba tampouco os anos que ten, nin sabía en que día vive, nin recordaba sequera o seu nome. Comezou a fallarlle a memoria. Porén, o protagonista cre ter unha certeza: é campión do mundo de xadrez, o seu deporte favorito, e ten un novo contrincante cun nome raro: Alzheimer. Xoga ao xadrez contra a máquina, contra a memoria. Soña partidas. Lembra xogadas. Mestura movementos dunhas e doutras sobre os escaques do taboleiro. Memoria contra Alzheimer. Unha novela sobre o xadrez e o Alzheimer.

sábado, 28 de marzo de 2009

Apaga a luz, Mariluz, apaga a luz...

Baixo o lema "Apaga a luz, encende o planeta" a organización wwf internacional propón sumarnos á esta iniciativa mundial para aportar o noso granito de area contra o cambio climático. A través deste acto simbólico, trátase de concienciar aos líderes mundiais para lograr un novo acordo no protocolo de Kioto.

A cita, hoxe sábado de 20,30 ás 21,30.

Máis accións posibles

lunes, 23 de marzo de 2009

Novo título para o bookring de profes


Michael Berg tiene quince años. Un día, regresando a casa del colegio, empieza a encontrarse mal y una mujer acude en su ayuda. La mujer se llama Hanna y tiene treinta y seis años. Unas semanas después, el muchacho, agradecido, le lleva a su casa un ramo de flores. Éste será el principio de una relación erótica en la que, antes de amarse, ella siempre le pide a Michael que le lea en voz alta fragmentos de Schiller, Goethe, Tolstói, Dickens... El ritual se repite durante varios meses, hasta que un día Hanna desaparece sin dejar rastro. Siete años después, Michael, estudiante de Derecho, acude al juicio contra cinco mujeres acusadas de criminales de guerra nazis y de ser las responsables de la muerte de varias personas en el campo de concentración del que eran guardianas. Una de las acusadas es Hanna. Y Michael se debate entre los gratos recuerdos y la sed de justicia, trata de comprender qué llevó a Hanna a cometer esas atrocidades, trata de descubrir quién es en realidad la mujer a la que amó... Bernhard Schlink ha escrito una deslumbrante novela sobre el amor, el horro y la piedad; sobre las heridas abiertas de la historia; sobre una generación de alemanes perseguida por un pasado que no vivieron directamente, pero cuyas sombras se ciernen sobre ellos.

martes, 17 de marzo de 2009

Un cuento de Mario Benedetti

ilustrado por Myriam Cameros, al igual que los dibujos que aparecen en "La Cenicienta que no quería comer perdices".
"Su amor no era sencillo"

También puedes escuchar al propio autor recitandolo aquí.

jueves, 12 de marzo de 2009

Cómic femenino y plural

El cómic creado por mujeres es un fenómeno relativamente reciente; en la década de los 70 surge una corriente que trata de plasmar en sus obras las preocupaciones de las mujeres, mostrando una imagen alejada de la tradicional de los ilustradores varones : mujeres débiles que necesitaban ser salvadas por los hombres, femmes fatales que los llevaban continuamente a la perdición o bien, superheroínas que ofrecían un contrapunto, la mayoría en un segundo plano, a los superhéroes.
Actualmente, las ilustradoras presentan personajes más cercanos que reflejan sus propias vivencias e inquietudes y las de las mujeres en general; desde el agobio por unos kilitos de más a temas más serios como el maltrato(por citar a la autora Rosalind B. Penfold que en su libro"Quiéreme bien" cuenta su propia experiencia, obligada a firmar en este siglo bajo pseudónimo para mantener en el anonimato su identidad )o el incesto("Daddy´s girl" de Debbie Dreschler).

En esta guía sobre ilustradoras hemos seleccionado algunas de ellas y sus trabajos.

También podéis leer un interesante artículo sobre el tema La imágen de la mujer en el cómicde Maria Antonia Diéz Balda realizado para la asociación Ciudad de Mujeres.
Ilustración de la gallega Enma Rios

miércoles, 11 de marzo de 2009

Para entender mejor a las chicas

os presentamos esta semana especial centrada en la mujer tres libros de la autora Gemma Lienas, disponibles en la biblioteca:


EL DIARIO VIOLETA DE CARLOTA
Editorial: El Aleph
ISBN:
978-84-7669-777-1

No es una novela, tampoco un diario íntimo cualquiera: estamos ante una guía subversiva que nos invita a reflexionar a veces con humor, otras con rabia y muchas veces con impotencia sobre la situación de la mujer en el mundo actual. Carlota, animada por el juego que le propone su abuela, observa el mundo con las "gafas violeta" y comprueba cómo situaciones que parecían incuestionables resultan injustas y discriminatorias.
O DIARIO VERMELLO DE CARLOTA
La explosiva Carlota conoce al famoso detective Flanagan, intima con él, establece relaciones sentimentales, practica el sexo y.:. nos lo cuenta paso a paso. Pero I@s lector@s de El diario rojo de Carlota no sólo asistirán a las primeras experiencias sexuales de Carlota, sino que también podrán adentrarse en las informaciones que la protagonista va recabando y va anotando en su preciado diario: acerca de los genitales, de la respuesta sexual, del primer coito, de los métodos anticonceptivos, del embarazo, de la homosexualidad, de las enfermedades de transmisión sexual, de las disfunciones sexuales... El diario, pues, se convierte en un auténtico manual de sexualidad. Si eres chica, disfrutarás con la historia y descubrirás aspectos fundamentales sobre tu propia sexualidad. Si eres chico, te ayudará a entender cómo es la sexualidad femenina.
EL DIARIO AZUL DE CARLOTA

¿Alguna vez has tenido un novio que te controle demasiado, que se enfade si sales con las amigas, que te envíe más de 25 sms durante el recreo y se ponga celoso si hablas con los chicos de tu clase? ¿Has tenido algún amigo que, sin decirte nada, haya sufrido alguna forma de violencia, ya sea física o psicológica, en el colegio? ¿Conoces a algún chico o chica víctima de la violencia en su casa?
Después de las aventuras amorosas con Flanagan y Koert, y con ganas de tomarse unas vacaciones sentimentales, Carlota decide empezar un diario sobre la violencia de género, un problema que hace siglos que existe pero que no se ha hecho visible hasta los últimos años. A partir de testimonios que va recogiendo, algunos muy cercanos, y de información que recibe, como siempre, de parte de su madre, su abuela y su tía Octavia, Carlota escribe este diario azul que tenéis entre manos, y que también habla de la violencia escolar y la violencia infantil, que funcionan con mecanismos similares a los de la violencia de género: a partir de ideas que la tradición da por buenas, algunas personas se creen superiores a otras, y abusan de ellas.

martes, 10 de marzo de 2009

Escritoras

Ayer hablábamos de oficios tradicionalmente femeninos. Hoy, queremos rendir un homenaje a las mujeres que se dedican a escribir. Una actividad en la que actualmente parecen no existir diferencias de roles- a pesar de que algunos sigan empeñados en hablar de "literatura femenina"-, que ha conocido un largo camino protagonizado por mujeres como George Sand-seudónimo de Aurore Dupin-, Virginia Woolf o Colette. Buena fe de ello da el libro Las mujeres que escriben también son peligrosas de Stefan Bollmann: una selección de escritoras de todas las épocas, con sus retratos, un pequeño texto y un cuidado diseño.


Aquí os dejamos también dos documentos geniales; por un lado, un fragmento de la "Carta a Eduarda" de Emilia Pardo Bazán en el que expone la mala consideración de la mujer escritora en su época


(…)No, mil veces no, Eduarda; aleja de ti tan fatal tentación, no publiques nada y guarda para ti sola tus versos y tu prosa, tus novelas y tus dramas: que ese sea un secreto entre el cielo, tú y yo(...)Esto es insoportable para una persona que tenga algún orgullo literario y algún sentimiento de poesía en el corazón; pero sobre todo, amiga mía, tú no sabes lo que es ser escritora. Serlo como Jorge Sand vale algo; pero de otro modo, ¡qué continuo tormento!; por la calle te señalan constantemente, y no para bien, y en todas partes murmuran de ti. Si vas a la tertulia y hablas de algo de lo que sabes, si te expresas siquiera en un lenguaje algo correcto, te llaman bachillera, dicen que te escuchas a ti misma, que lo quieres saber todo. Si guardas una prudente reserva, ¡qué fatua!, ¡qué orgullosa!; te desdeñas de hablar como no sea con literatos. Si te haces modesta y por no entrar en vanas disputas dejas pasar desapercibidas las cuestiones con que te provocan, ¿en dónde está tu talento?; ni siquiera sabes entretener a la gente con una amena conversación. Si te agrada la sociedad, pretendes lucirte, quieres que se hable de ti, no hay función sin tarasca. Si vives apartada del trato de gentes, es que te haces la interesante, estás loca, tu carácter es atrabiliario e insoportable; pasas el día en deliquios poéticos y la noche contemplando las estrellas, como don Quijote. Las mujeres ponen en relieve hasta el más escondido de tus defectos y los hombres no cesan de decirte siempre que pueden que tina mujer de talento es una verdadera calamidad, que vale más casarse con la burra de Balaam, y que sólo una tonta puede hacer la felicidad de un mortal varón. Sobre todo los que escriben y se tienen por graciosos, no dejan pasar nunca la ocasión de decirte que las mujeres deben dejar la pluma y repasar los calcetines de sus maridos, si lo tienen, y si no, aunque sean los del criado(...)He aquí, bosquejada deprisa y a grandes rasgos, la vida de una mujer literata. Lee y reflexiona; espero con ansia tu respuesta(...)

y por otro lado, un texto y una preciosa presentación realizados por Gracia de Trafegando Ronseis.


Afírmase que o feminismo xurdiu cando unha muller aprendeu a ler, pero isto é certo se engadimos que foi cando tamén aprendeu a escribir. A maior parte das mulleres foron reducidas a unha especie de semianalfabetismo durante moito máis tempo cós homes. E necesitaron moito máis tempo aínda para acceder á liberdade intelectual de escoller os seus temas de lectura. Pero a loita máis longa tivérona que protagonizar para conseguir seren recoñecidas pola súa produción escrita. Moitas veces practicada en segredo, agochada baixo nomes masculinos, imos ver como moitas delas tiñan acceso á escrita grazas aos muros dos conventos, situación que cambiará a partires do século XIX. Pondo o hábito, as mulleres gañaban un pouco en mobilidade social, pagando un alto prezo: renunciar á súa feminidade e á súa sexualidade.
No século XIX a muller érguese para realizar o seu destino, a súa vida e a súa morte. Que as mulleres escriban -ben ou mal, importa menos- e que o fagan para publicar no século XIX é un paso, unha revolución sen volta atrás. Coller a pluma era coller a espada, contra todo. Escribir delataba vida intelixente, vida pensante inexpresada durante séculos: unha non historia que agora comeza a se converter en historia.


lunes, 9 de marzo de 2009

Redeiras

Ayer, Día de la Mujer Trabajadora, os mostrabamos un texto que hacía referencia a una de las profesiones que muchas veces han sostenido la economía familiar en Galicia: las costureras.

Hoy, siguiendo con el tema, os proponemos otro oficio -tradicionalmente femenino- básico para la economía gallega. Se trata del de las redeiras, que podéis ver plasmado en el artículo Redeiras, la puntada necesaria de Lara Varela. Un oficio tradicional desarrollado en duras condiciones que no se ve reconocido ni en los salarios-muy bajos debido muchas veces al intrusismo- ni en una clara cualificación profesional.



Para saber más:

O Peirao: Asociación de Redeiras de Galicia

"Os oficios" de Xoaquín López Fernández(na biblioteca)



domingo, 8 de marzo de 2009

8 de marzo: Día Internacional da Muller

Un día especial coma hoxe, que non debiera nin ter que celebrarse xa que iso significaría moitas cosas, queremos mostrarvos un texto da Biblioteca Milladoiro-Malpica realizado por Olga Rodríguez adicado ás costureiras.

Anos cincuenta. Un exército bulangueiro de mozas percorre cada mañá os camiños para chegar ó taller no que serán aprendizas e logo, se lles aproveita o aprendido, oficialas e...COSTUREIRAS.
Coas primeiras ganancias mercarán o seu propio medio de producción: a MÁQUINA de COSER. Alfa, Singer, Refrey, Sigma... están nos soños destas mozas que se farán expertas en zurcidos e remendos e en corte e confección (A miña muller/filla ten dúas carreiras, bromeaban os homes) Mozas que se farán contratar por horas ou por xornadas nas casas que poidan pagalo e logo, ó volver ás súa, coserán toda a roupa da familia. O seu traballo ten ademáis un grande valor engadido para a casa pois os seus coñecementos supoñen unha fonte de aforro e, en moitos casos, de ingresos. Desde un pantalón de mahón a un enxoval ou un traxe de noiva... ¡non hai peza que se resista!

Aqueles talleres eran a FP das mulleres galegas. Lugares nos que se sentaban en círculo en sillas costureiras, lugares de charla e de bromas (Vai buscar a pedra de afiar as agullas, era un encargo frecuente para a recén chegada) de complicidades, de rivaliades, lugares de coñecemento moi especializado: multitude de tipos de oxais, de sisas, de cuellos, de petos, de telas...cada un co seu nome propio. Autenticos templos de aprendizaxe. O mundo en feminino.
Traballo senlleiro da conciliación familiar, podía facerse na propia casa. Tódolos fogares tiñan un cuarto da costura cando aínda non era moda que cada fillo tivese o seu dormitorio.. Esta fonte de ingresos, nunca suficientemente valorada, permitiu pagar o transporte dos fillos para ir estudar, pagar a letra do coche, do piso recén adquirido, pagar... Senlleiro tamén en innovación e documentación: da máquina de levar na cabeza, pasaron á de pé e á automática. Calquera costureira era quen de interpretar complexos planos, tamén chamados patróns, e lía con facilidade revistas extranxeiras sabendo que burda significa centro de documentación de moda.

Logo chegou o listo para levar e a confección barata. E foron desaparecendo as tendas de telas e os talleres. Algunhas, tentaron facerlle a competencia á producción industrial etiquetando co seu nome as prendas que saían do seu taller. Pero non sobreviviron.

Hoxe. Cada mañá, un exército silandeiro de mulleres percorre os camiños (agora en coche) para entrar a tempo nos talleres industriais nos que se sentan en filas de costas unhas ás outras, descoñecen o proceso completo da cofección e cobran infrasalarios. Pero están aseguradas. E cosen, en xeral, para unha firma masculina.
Na lembranza de Carme, Maruxa, Tiluca, Victoria, Reme, Loli e todas cantas vos fixeron a roupa.

viernes, 6 de marzo de 2009

El Club de los Comecómics estrena sofá

Hoy tuvimos la primera reunión del club en torno a Asterix y Obélix después de que abriéramos la biblioteca tras las obras y la verdad es que esos sofás rojos invitan a la lectura y a las conversaciones agradables.

L@s chic@s demostraron ser unos auténticos conocedores de las andanzas de los personajes de Uderzzo y Goscinny; jugamos a nombrarlos, adjetivarlos, emparejarlos y expusimos nuestros favoritos: Obelix ganó por goleada y curiosamente, alguien que no dice ni guau pero tiene una gran personalidad-Ideafix-despertó bastante entusiasmo entre las chicas.

Hablamos también de sus creadores, de cómo es uno de los cómics franceses con más éxito, traducido a más de 107 lenguas y dialectos, de algunas de las inspiraciones de Uderzo para crear los dibujos, del final casi recurrente en todas las aventuras, de las frases y mejores momentos. En fin, que el tiempo pasó volando: !Por Tutatis...!


Aquí los tenemos, capturados para la posteridad, tomándome el pelo fuera de las clases(no perderse ese par que atentamente devora el cómic !al reves!)

jueves, 5 de marzo de 2009

Domingo Villar no instituto



Hoxe, o alumnado de 4º de ESO tivo a oportunidade de coñecer ao autor da novela Ollos de auga. O escritor, dende o comezo, gañou aos asistentes ao coloquio: primeiro por reivindicar a lectura libre, é dicir, fóra as lecturas obrigatorias, benvida a elección lectora. Despois, por debullar o seu periplo vital, onde non faltou a experiencia laboral nunha empresa familiar, o fracaso dunha montaxe teatral, o traballo de guionista en diferentes series de TV, o rexeitamento dunha apetitosa oferta (formar parte da produtora que lanzou o exitoso formato de Cámara Café).... Pero sobre todo, os que tivemos o pracer de oílo aprendemos que cando un ten un soño debe perseguilo e o seu foi ser escritor; e dá igual que haxa que escribir ata altas horas da noite ou que haxa que arrolar un bebé mentres se concibe un best-seller -admirable: afirmouno alguén de sexo masculino-. Tamén nos decatamos de que as novelas en lingua galega poden ser traducidas ao francés, italiano, ruso, español con expectativas de éxito.... aínda que sobre todo, sobre todo, quedamos cunha marabillosa frase do noso conferenciante:
A LITERATURA DÁ LECCIÓNS DE HUMILDADE TODOS OS DÍAS...

NOTA: Grazas á Editorial Galaxia e á Vicedirección do centro que fixeron posible este agradable encontro.

martes, 3 de marzo de 2009

Lugares de cine

Enredando na rede, atopei esta curiosidade grazas ao blog Cine Historia. Ademáis das localizacións da adaptación cinematográfica de Crepúsculo ou da recentemente premiada nos Oscars Slumdog Millionaire podédes atopar outros lugares máxicos grazas ao proxector situados ademáis no mapa de GoogleEarth.

A única pega é que hai que coñecer como mínimo o título da película no idioma orixinal aínda que se utilizádes na ventana de procura unha inicial calquera, enseguida despleganse os títulos que a xente foi sumando. E por certo, mirade o moito que viaxou o bo de James Bond na última entrega.