10 Mulleres de cine no século XXI

O cabo dalgúns anos quen queira ter unha idea de como era a sociedade do 2008 e que papel tiña a muller nela terá que votar mán do cine.

Hoxe, anticípándonos aos acontecementos, propoñemos: dez miradas ao mundo fiminino a través de dez historias que nos mostran diferentes etapas das súas vidas.

Empezaremos por ver a aquelas que se incorporan o mundo, pero pola vía da adopción e vindo de lonxe en La pequeña Lola.

Votaremos unha ollada a aquelas nenas que difrutan unha infancia chea de comodidades e o mesmo tempo chea de histerismo, falamos de Pequeña Miss Sunshine.

Moitas mulleres procedentes de outras culturas, por adopción ou emigración, deben loitar na súa xuventude por compatibilizar as súas tradicións co seu contorno e iso e o que fan en Quiero ser como Beckhamn.

E seguindo co inevitable e marabillosa mestizaxe que nos invade, asistiremos a ruptura de tópicos que nos amosan en Las mujeres de verdad tienen curvas.

Pasada a xuventude: toca a vivir, e se non se dan as cousas como se soñaron e preciso poñerse á tarefa e tratar de cambialo todo e iso é o que fai Amelie.

Outras ven truncados os seus anhelos antes de poder cambialos, pero tratan de deixarnos un mundo mellor , como a protagonista de Mi vida sin mí.

En cualquera caso , a consigna e vivir dignamente e iso é o que tratan de facer as mulleres de Mataharis.

Claro que hai cousas que non cambian e os violentos
inimigos da convivencia e a igualdade fan das súas en
Te doy mis ojos.

Pero como dicía unha consigna: podedes arrincar as flores, pero non impediredes a chegada da primavera. Vemos isto no mundo que se inventa a granxeira de La suerte de Emma.

E acabamos cunha dura visión da idade madura en Diario de un escándalo. Que se ben non nos mostra un gran exemplo de vida si nos invita a una profunda e última reflexión.

Buscade estas películas nas bibliotecas, nas tendas ou mesmo nas carteleiras e gardádeas na memoria. Veredes como nuns poucos anos convírtense en documentos de vida deste 2008.


Traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da IGUALDADE.
Se te queres unir a esta iniciativa tes o código nesta ligazón.

O BARBEIRO DIABÓLICO

XOVES 28, os membros do club de lectura imos ver...

Din que as pantasmas habitan en lóbregos castelos e que as súas almas en pena vagan arrastrando pesadas cadeas... algo así lle sucede ao protagonista de A pantasma de Canterville, o texto que abordaremos na próxima sesión do club de lectura.
Para ir familiarizándonos coas profundidades máis inquedantes do ser humano, este xoves 28 veremos a película El barbero diabólico de la calle Fleet, ambientada, ao igual que o libro de O. Wilde, nunha Inglaterra escura, chuviosa, onda as apariencias nunca se corresponden coa realidade.

Harry Potter

Xa temos na biblioteca o último libro do aprendiz de mago máis famoso, Harry Potter y las Reliquias de la Muerte. Nesta edición, Harry ten que realizar unha perigosa e aparentemente imposible tarefa: localizar e destruír a Horcruxes. Harry nunca se sintiu tan só nin se enfrentou a un futuro tan incerto, pero debe atopar a forza necesaria para rematar a misión que lle encomendaron. El debe abandonar a calor, a seguridade e o compañerismo de "La Madriguera" e seguir sen medo o camiño marcado para el.

Neste final, a sétima entrega da serie Harry Potter, J.K. Rowling revela de maneira espectacular as respostas ás moitas preguntas que estivemos esperando con tanta impaciencia.

Novo título para o club de lectura: Caperucita en Manhattan

Carmen Martín Gaite

No ano 1980, nun esbozo da súa autobiografía, Carmen Martín Gaite refírese ao seu nacemento coas seguintes palabras:

Nací en Salamanca, el 8 de diciembre de 1925, a las doce de la mañana de un día frío y soleado. Esto de nacer a mediodía y con sol parece presagio de buena fortuna, según dicen los nigromantes; pero en mi caso, y sin ánimo de quitarle méritos al sol, creo que todo lo bueno que me ha pasado en este mundo (y lo que, siendo menos bueno, haya sabido aceptar o convertir en mejor) se debe al amor a la vida y la confianza que desde la infancia me inculcaron mis padres, ambos de una calidad humana excepcional.

Esta escritora soubo substraerse ao ambiente de mediocridade cultural e represión que se vivía nas primeiras décadas do franquismo. Unha das armas empregradas para vencelo , como lle sucede á protagonista do libro Caperucita en Manhattan, foi a literatura; tamén a axudaron as tertulias con prosistas da época como Ignacio Aldecoa, Jesús Fernández Santos e Rafael Sánchez Ferlosio, entre outros; en Madrid, convivindo coa bohemia estudiantil gañou o seu primeiro premio literario, (Un día de libertad, en 1953). A este recoñecemento seguiron outros máis e unha prolífica obra literaria (Entre visillos, 1958; Retahilas, 1974; El cuarto de atrás, 1978; …) aderezada con algunha outra de natureza ensaística (Usos amorosos del XVIII en España, 1950; Usos amorosos de la posguerra española 1987).
Muller inqueda , que sempre viviu para e da literatura, descubridora de novos espazos (da súa estadía en Nova York naceu o libro que abordamos nesta ocasión no noso club de lectura), finalizou o seu periplo vital en 1980, un periplo vital, que comezaba “aquel mediodía luminoso y frío del 8 de diciembre” no que :

… Mi madre contaba siempre que yo también los había mirado a ellos: que tenía los ojos completamente abiertos. «Como dos estrellas negras», dicía.

SINOPSE DO LIBRO:

Sara Allen é a carapuchiña desta historia, unha nena de dez anos que vive cos seus pais, Vivien e Samuel, ao outro lado de Manhattan, no piso catorce dun bloque de vivendas en Brooklyn. Cada noite, ao ir durmir, soña con cruzar o río Hudson para ir ver a súa avoa Rebeca, unha velliña marabillosa que vive na illa de Manhattan......
Na novela atoparemos, ademais de Rebeca, outros personaxes excéntricos que espertan a nosa simpatía: Miss Lunatic, Edgar Woolf e unha palabra máxica: Miranfú que leva a Sara cara a un espazo de fantasía e liberdade.

Aos usuarios do blog:
En que contos infantís se inspira Carmen Martín Gaite para escribir este libro?
Un está moi claro… procura semellanzas con el… pero e o outro….
Para sabernos máis de Carmen Martín Gaite podedes acceder aos seguintes enlaces:

http://www.escritoras.com/
www.ucm.es/info/especulo/cmgaite/cmg_inde.htm

AS LINGUAS DO AMOR

Dende hai catro cursos, o Departamento de Lengua y Literatura Española do IES Pino Manso convoca un concurso de cartas de amor para commemorar o día de S. Valentín.
O grupo que profesores que traballamos na biblioteca súmase á celebración tratando de aportar unha visión diferente do evento: mergullándonos noutros idiomas, atopamos composicións que ás veces loan a alegría do amor correspondido (“Vivamos, Lesbia mea” de Catulo), outras, a tristeza do desamor (“Puedo escribir los versos más tristes esta noche” de P. Neruda), a permanencia do sentimento amoroso, despois incluso da norte (“Alma gentil que partiste” de Camões) e independente da beleza física (o soneto “A una dama bizca y hermosa” de F. de Quevedo)…. son en total catorce poesías, catorce visións diferentes dun mesmo sentimento….
Invitámoste, a través do blog, a que nos fagas saber cál é a túa preferida….

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Descargar poemas en PDF

Pola Paz

Violencia é que ainda no século XXI, os dereitos das nenas e nenos de todo o mundo seguen sen respectarse.

Pois ben, queremos achegarvos un poema de Xosé María Álvarez Blázquez, escritor que vai ser homenaxeado no Dia das Letras Galegas deste ano e que pouco a pouco iremos coñecendo ao longo do curso.

Fálanos duns nenos que teñen que vivir na rúa, da esmola da xente, e como ata a algunha xente lle chega a parecer normal esta situación tan inxusta.

Non é certo que os nenos teñan fame
Non pode ser.
Ben o sabedes todos
os que andades no mundo atafegados
á percura do pan dos vosos fillos.
Ises outros que vedes pola rúa
pedindo esmola,
non teñen fame, non, porque daquela
vos teríades morto de vergonza.
E ben vos vexo andar nos vosos
coches ou nos tranvías, a berrar de cousas
estranas: -¡viva, beba, baba, buba¡-
sen reparar naquil esfarrapado
que coa moura mauciña está petando
na porta de ferro.
Por iso penso que non é verdade
o que algún caviloso di dos nenos
que andan así petando pola vida.
-¡Non, home, non!- lle dixen a un
de aqueles
-A xente pasa leda......¡Fora boa
que andivesen a rirse dos seus crimes!.

Xosé María Álvarez Blázquez
(Tui 1915-1985)

Cuarto traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

Música para la Paz

La canción The Partisan pertenece al disco “Songs from a room”, del cantautor canadiense Leonard Cohen. Es una versión de un popular tema de la Resistencia Francesa conocido como “La complainte du partisan” que aunque fue compuesto en plena II Guerra Mundial, puede considerarse desafortunadamente vigente.
Aunque el video tiene subtítulos en castellano, te presentamos la letra original:

When they poured across the border
I was cautioned to surrender,
This I could not do;
I took my gun and vanished.I have changed my name so often,
Ive lost my wife and children
But I have many friends,
And some of them are with me.An old woman gave us shelter,
Kept us hidden in the garret,
Then the soldiers came;
She died without a whisper.There were three of us this morning
Im the only one this evening
But I must go on;
The frontiers are my prison.Oh, the wind, the wind is blowing,
Through the graves the wind is blowing,
Freedom soon will come;
Then well come from the shadows.Les allemands etaient chez moi,
Ils me dirent, signe toi,
Mais je nai pas peur;
Jai repris mon arme.
Jai change cent fois de nom,
Jai perdu femme et enfants
Mais jai tant damis;
Jai la france entie`re.
Un vieil homme dans un grenier
Pour la nuit nous a cache,
Les allemands lont pris;
Il est mort sans surprise.Oh, the wind, the wind is blowing,
Through the graves the wind is blowing,
Freedom soon will come;
Then well come from the shadows.