IMOS A CONTAR MENTIRAS

Imos contar mentiras...

Ou non.

Soñamos con que algún día nada disto sexa unha triste realidade. Con que homes e mulleres sexan exactamente iguais e gocen exactamente dos mesmos dereitos. Con que non haxa nin unha soa muller que sexa violada polo simple feito de selo. Con que non existan os burkas, nin os medos. Con que o traballo doméstico sexa realizado por dúas persoas e non por unha. Con que os salarios sexan exactamente os mesmos. Con que as oportunidades sexan as mesmas. Con que non haxa unha soa muller que teña medo a ser nai por non quedar sen traballo. Con que non existan diferenzas.

Cando teñamos unha sociedade, un planeta inequívocamente solidario, no futuro pensarán que nada disto é real.

Home e muller, ombreiro con ombreiro, sorriso con sorriso, loitando porque a atmósfera sexa máis respirábel.

Traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da Igualdade.

Se te queres unir a esta iniciativa tes o código nesta ligazón.

Textos e debuxos do 1º vídeo

Mujeres

Esta canción pertenece al album editado en 1978 Mujeres del cantautor cubano Silvio Rodríguez. Por si estás interesad@ en interpretarla, aquí tienes los acordes.

Me estremeció la mujer que empinaba a sus hijos
Hacia la estrella de aquella otra madre mayor
Y como los recogía del polvo teñidos
Para enterrarlos debajo de su corazón

Me estremeció la mujer del poeta, el caudillo
Siempre a la sombra y llenando un espacio vital
Me estremeció la mujer que incendiaba los trillos
De la melena invencible de aquel alemán

Me estremeció la muchacha
Hija de aquel feroz continente
Que se marchó de su casa
Para otra de toda la gente

Me han estremecido un montón de mujeres
Mujeres de fuego, mujeres de nieve

Pero lo que me ha estremecido
Hasta perder casi el sentido
Lo que a mi más me ha estremecido
Son tus ojitos, mi hija, son tus ojitos divinos

Me estremeció la mujer que parió once hijos
En el tiempo de la harina y un kilo de pan
Y los miró endurecerse mascando carijos
Me estremeció porque era mi abuela además

Me estremecieron mujeres
Que la historia anotó entre laureles
Y otras desconocidas, gigantes
Que no hay libro que las aguante

Me han estremecido un montón de mujeres
Mujeres de fuego, mujeres de nieve

Pero lo que me ha estremecido
Hasta perder casi el sentido
Lo que a mi más me ha estremecido
Son tus ojitos, mi hija, son tus ojitos divinos

10 Mulleres de cine no século XXI

O cabo dalgúns anos quen queira ter unha idea de como era a sociedade do 2008 e que papel tiña a muller nela terá que votar mán do cine.

Hoxe, anticípándonos aos acontecementos, propoñemos: dez miradas ao mundo fiminino a través de dez historias que nos mostran diferentes etapas das súas vidas.

Empezaremos por ver a aquelas que se incorporan o mundo, pero pola vía da adopción e vindo de lonxe en La pequeña Lola.

Votaremos unha ollada a aquelas nenas que difrutan unha infancia chea de comodidades e o mesmo tempo chea de histerismo, falamos de Pequeña Miss Sunshine.

Moitas mulleres procedentes de outras culturas, por adopción ou emigración, deben loitar na súa xuventude por compatibilizar as súas tradicións co seu contorno e iso e o que fan en Quiero ser como Beckhamn.

E seguindo co inevitable e marabillosa mestizaxe que nos invade, asistiremos a ruptura de tópicos que nos amosan en Las mujeres de verdad tienen curvas.

Pasada a xuventude: toca a vivir, e se non se dan as cousas como se soñaron e preciso poñerse á tarefa e tratar de cambialo todo e iso é o que fai Amelie.

Outras ven truncados os seus anhelos antes de poder cambialos, pero tratan de deixarnos un mundo mellor , como a protagonista de Mi vida sin mí.

En cualquera caso , a consigna e vivir dignamente e iso é o que tratan de facer as mulleres de Mataharis.

Claro que hai cousas que non cambian e os violentos
inimigos da convivencia e a igualdade fan das súas en
Te doy mis ojos.

Pero como dicía unha consigna: podedes arrincar as flores, pero non impediredes a chegada da primavera. Vemos isto no mundo que se inventa a granxeira de La suerte de Emma.

E acabamos cunha dura visión da idade madura en Diario de un escándalo. Que se ben non nos mostra un gran exemplo de vida si nos invita a una profunda e última reflexión.

Buscade estas películas nas bibliotecas, nas tendas ou mesmo nas carteleiras e gardádeas na memoria. Veredes como nuns poucos anos convírtense en documentos de vida deste 2008.


Traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da IGUALDADE.
Se te queres unir a esta iniciativa tes o código nesta ligazón.

O BARBEIRO DIABÓLICO

XOVES 28, os membros do club de lectura imos ver...

Din que as pantasmas habitan en lóbregos castelos e que as súas almas en pena vagan arrastrando pesadas cadeas... algo así lle sucede ao protagonista de A pantasma de Canterville, o texto que abordaremos na próxima sesión do club de lectura.
Para ir familiarizándonos coas profundidades máis inquedantes do ser humano, este xoves 28 veremos a película El barbero diabólico de la calle Fleet, ambientada, ao igual que o libro de O. Wilde, nunha Inglaterra escura, chuviosa, onda as apariencias nunca se corresponden coa realidade.

Harry Potter

Xa temos na biblioteca o último libro do aprendiz de mago máis famoso, Harry Potter y las Reliquias de la Muerte. Nesta edición, Harry ten que realizar unha perigosa e aparentemente imposible tarefa: localizar e destruír a Horcruxes. Harry nunca se sintiu tan só nin se enfrentou a un futuro tan incerto, pero debe atopar a forza necesaria para rematar a misión que lle encomendaron. El debe abandonar a calor, a seguridade e o compañerismo de "La Madriguera" e seguir sen medo o camiño marcado para el.

Neste final, a sétima entrega da serie Harry Potter, J.K. Rowling revela de maneira espectacular as respostas ás moitas preguntas que estivemos esperando con tanta impaciencia.

Novo título para o club de lectura: Caperucita en Manhattan

Carmen Martín Gaite

No ano 1980, nun esbozo da súa autobiografía, Carmen Martín Gaite refírese ao seu nacemento coas seguintes palabras:

Nací en Salamanca, el 8 de diciembre de 1925, a las doce de la mañana de un día frío y soleado. Esto de nacer a mediodía y con sol parece presagio de buena fortuna, según dicen los nigromantes; pero en mi caso, y sin ánimo de quitarle méritos al sol, creo que todo lo bueno que me ha pasado en este mundo (y lo que, siendo menos bueno, haya sabido aceptar o convertir en mejor) se debe al amor a la vida y la confianza que desde la infancia me inculcaron mis padres, ambos de una calidad humana excepcional.

Esta escritora soubo substraerse ao ambiente de mediocridade cultural e represión que se vivía nas primeiras décadas do franquismo. Unha das armas empregradas para vencelo , como lle sucede á protagonista do libro Caperucita en Manhattan, foi a literatura; tamén a axudaron as tertulias con prosistas da época como Ignacio Aldecoa, Jesús Fernández Santos e Rafael Sánchez Ferlosio, entre outros; en Madrid, convivindo coa bohemia estudiantil gañou o seu primeiro premio literario, (Un día de libertad, en 1953). A este recoñecemento seguiron outros máis e unha prolífica obra literaria (Entre visillos, 1958; Retahilas, 1974; El cuarto de atrás, 1978; …) aderezada con algunha outra de natureza ensaística (Usos amorosos del XVIII en España, 1950; Usos amorosos de la posguerra española 1987).
Muller inqueda , que sempre viviu para e da literatura, descubridora de novos espazos (da súa estadía en Nova York naceu o libro que abordamos nesta ocasión no noso club de lectura), finalizou o seu periplo vital en 1980, un periplo vital, que comezaba “aquel mediodía luminoso y frío del 8 de diciembre” no que :

… Mi madre contaba siempre que yo también los había mirado a ellos: que tenía los ojos completamente abiertos. «Como dos estrellas negras», dicía.

SINOPSE DO LIBRO:

Sara Allen é a carapuchiña desta historia, unha nena de dez anos que vive cos seus pais, Vivien e Samuel, ao outro lado de Manhattan, no piso catorce dun bloque de vivendas en Brooklyn. Cada noite, ao ir durmir, soña con cruzar o río Hudson para ir ver a súa avoa Rebeca, unha velliña marabillosa que vive na illa de Manhattan......
Na novela atoparemos, ademais de Rebeca, outros personaxes excéntricos que espertan a nosa simpatía: Miss Lunatic, Edgar Woolf e unha palabra máxica: Miranfú que leva a Sara cara a un espazo de fantasía e liberdade.

Aos usuarios do blog:
En que contos infantís se inspira Carmen Martín Gaite para escribir este libro?
Un está moi claro… procura semellanzas con el… pero e o outro….
Para sabernos máis de Carmen Martín Gaite podedes acceder aos seguintes enlaces:

http://www.escritoras.com/
www.ucm.es/info/especulo/cmgaite/cmg_inde.htm

AS LINGUAS DO AMOR

Dende hai catro cursos, o Departamento de Lengua y Literatura Española do IES Pino Manso convoca un concurso de cartas de amor para commemorar o día de S. Valentín.
O grupo que profesores que traballamos na biblioteca súmase á celebración tratando de aportar unha visión diferente do evento: mergullándonos noutros idiomas, atopamos composicións que ás veces loan a alegría do amor correspondido (“Vivamos, Lesbia mea” de Catulo), outras, a tristeza do desamor (“Puedo escribir los versos más tristes esta noche” de P. Neruda), a permanencia do sentimento amoroso, despois incluso da norte (“Alma gentil que partiste” de Camões) e independente da beleza física (o soneto “A una dama bizca y hermosa” de F. de Quevedo)…. son en total catorce poesías, catorce visións diferentes dun mesmo sentimento….
Invitámoste, a través do blog, a que nos fagas saber cál é a túa preferida….

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Descargar poemas en PDF