Mostrando entradas con la etiqueta Escritores. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Escritores. Mostrar todas las entradas

jueves, 10 de enero de 2013

Contos nas ondas

Velaquí o resultado dunha das recreacións sobre o relato de Agustín Fernández Paz "O caso do extraño empregado" que os rapaces e rapazas de Fina de 3º ESO B fixeron na clase de Lingua e Literatura galega. Eles elaboraron o diálogo do segundo interlocutor que o escritor deixara en puntos suspensivos e abofé que non o fixeran nin tan mal...

sábado, 24 de noviembre de 2012

Con Agustín Fernández Paz

Deixo a crónica que o meu compañeiro da biblioteca Juan Carlos fixo sobre un encontro literario moi especial.

O pasado luns, varias das rapazas do clube de lectura de 4º viron cumprido un dos seus soños: coñecer persoalmente a un dos seus autores favoritos: Agustín Fernández Paz. Foi unha tarde emocionante para as máis declaradamente fans ( “habendo Justins Biebers!”, como sinalaba o propio autor ). Deliciosa para todos os que compartimos ao redor dunha mesa de cafetería repleta de chocolates, refrescos de cola e pasteis (“os escritores tamén comemos” ), a xenerosa conversa do autor de Cartas de Inverno.
Foron máis de dúas horas que nos semellaron dez minutos (mágoa que os empregados da ORA non entendan da elasticidade do tempo). Máis de dúas horas nas que Agustín nos embelesou contándonos dende os seus autores favoritos (Valente, Kafka,…), ata as diferentes etapas do seu proceso creativo. Dende a súa dedicación tardía á literatura ata o blog que ven de estrenar. Dende as anécdotas con algún dos seus moitos lectores adolescentes ata as súas películas favoritas. Falounos, por suposto dos seus propios libros. Dos que para el son máis queridos. Daqueles cuio éxito lle resulta inesperado. E trouxonos, como presente, un dos célebres cadernos de follas amarelas nos que manuscribe as primeiras versión das súas obras.
En resumo, constatamos unha vez máis o certa que é aquela frase de Tapies que reza: “Para ser un gran artista cómpre ser unha gran persoa”. Só agardamos que a “ aperta en grupo” con a que o despediron as rapazas do clube, non lle teña deixado secuela física algunha.


Grazas á profesora de Lingua  Dorinda Castro por facilitar o contacto e levarlles ata Vigo. Tamén á Juan Carlos e á nai de Xandra que fixeron posible unha tarde non lectiva donde as alumnas aprenderon moito. E, coma non, a Agustín pola sua xenerosidade.

viernes, 8 de octubre de 2010

Por fin, el Nobel de Literatura

para Mario Vargas Llosa. Felicidades, maestro.

"El hombre era alto y tan flaco que parecía siempre de perfil. Su piel era oscura, sus huesos prominentes y sus ojos ardían con fuego perpetuo. Calzaba sandalias de pastor y la túnica morada que le caía sobre el cuerpo recordaba el hábito de esos misioneros que, de cuando en cuando, visitaban los pueblos del sertón bautizando muchedumbres de niños y casando a las parejas amancebadas. Era imposible saber su edad, su procedencia, su historia, pero algo había en su facha tranquila, en sus costumbres frugales, en su imperturbable seriedad que, aún antes de que diera consejos, atraía a las gentes"...
La guerra del fin del mundo

jueves, 2 de septiembre de 2010

Andrea Camilleri

La primera vez que oí hablar de Andrea Camilleri fue por la mención de uno de sus libros-El perro de terracota- en el escenario del crimen de Ollos de auga de Domingo Villar. Hasta este verano no había leído nada de este autor siciliano pero en cuanto acabé con La forma del agua, siempre que iba a la biblioteca me llevaba alguna otra novela suya.

Y es que con este libro se inicia la serie del comisario Salvo Montalbano, personaje creado en 1994 con el que ha cosechado gran éxito, especialmente a través de las recomendaciones entre lectores, llevado a la televisión por la RAI en 1994.

Con una escritura muy dinámica y llena de ironía, las novelas protagonizadas por el comisario Salvo Montalbano y su equipo de la comisaría de Vigatá, enganchan desde las primeras páginas. A través de su personaje, Camilleri opina incisivamente sobre temas tan dispares como la política, la gastronomía, la prohibición de fumar, la novela negra o los nuevos delitos en la sociedad actual.

El principal personaje, Salvo Montalbano, es un comisario que se hace querer, al menos entre los lectores. No se puede decir lo mismo de sus superiores, a los que sus modales y su cinismo no acaban de convencer. En la comisaría, Montalbano cuenta con un equipo bastante estable que soporta como puede sus arrebatos y su mala leche. Lo forman personajes tan entrañables como Catarella- "en persona, personalmente" es el encargado de la centralita que rara vez toma un nombre correcto pero es leal al comisario como pocos-, Mimi Augello- subcomisario con fama más que merecida de conquistador-Fazio-aficionado a la recopilación meticulosa de datos, hecho que pone al comisario de un humor de perros-, Gallo-con más vocación de conductor de Fórmula 1 que de policía, Galluzo...

En lo personal, Salvo Montalvano tiene una novia con la que mantiene una relación prácticamente telefónica ya que ella trabaja en Génova. Sus conversaciones telefónicas a última hora de la noche no suelen tener desperdicio.

miércoles, 25 de agosto de 2010

El atasco de Cortázar

Ayer en el telediario escuché una noticia sobre un atasco de nueve días en Pekin. ¿Qué situación, verdad?...
Enseguida me vino a la memoria un relato de Julio Cortázar que en su día me había gustado mucho: La autopista del sur (de la colección de relatos Todos los fuegos el fuego) por lo irreal de la situación que contaba.
¿Irreal?, me pregunto hoy. La realidad siempre nos sorprende, superando una ficción tan rocanbolesca como las que narraba Cortázar en sus relatos.
Si queréis leer alguno más de Todos los fuegos el fuego, aquí los tenéis en pdf.

martes, 11 de mayo de 2010

Uxio Novoneyra

Se acerca o Día das Letras Galegas e as bibliotecas escolares botan fume. Unha mostra de este bo facer atópase no blog da Asesoría de BE.

Para comezar deixámosvos o cartaz elaborado na biblioteca do CEIP Pazos de Ferrol (A Coruña) coa imaxe do escritor do Courel. Mentres tanto, podedes ir botando unha ollada a súa obra cos libros que temos na biblioteca:

Antoloxía poética dirixida por Carmen Blanco e publicada pola AS- PG.
Os camiños de sono(a poesía de Uxío Novoneyra)
Uxío Novoneyra.Lingua Loira
Uxío Novoneyra. Unha biografía de Carmen Blanco
Os eidos 1. Editorial Xerais
Os eidos 2 da editorial Galaxia, ano 1974, con poemas caligráficos e ilustracións de Laxeiro como esta:


domingo, 9 de mayo de 2010

Peter Pan

"Todos los niños crecen, excepto uno. No tardan en saber que van a crecer y Wendy lo supo de la siguiente manera. Un día, cuando tenía dos años, estaba jugando en un jardín, arrancó una flor más y corrió hasta su madre con ella. Supongo que debía estar encantadora, ya que la señora Darling se llevó la mano al corazón y exclamó:
-¡Oh, por qué no podrás quedarte así para siempre!
No hablaron más del asunto, pero desde entonces Wendy supo que tenía que crecer. Siempre se sabe eso a partir de los dos años. Los dos años marcan el principio del fin."


Así comienza el libro más conocido de James Matthew Barrie, cuyo nacimiento conmemora hoy el buscador Google con un doodle especial. A pesar de que en el haber de este escritor se cuentan varios libros, el que siempre irá asociado a su memoria es Peter Pan, su especial alter ego.

Y hablando de este personaje entrañable...¿quién no ha soñado alguna vez acompañarlo al reino de Nunca Jamás, desafiando al capitán Garfio y sus compinches, para formar parte de los Niños Perdidos?¿Nadie deseó nunca sentir la magia del polvo de hadas a su alrededor?

Parece que el personaje de Peter Pan no solamente ha servido de fuente de inspiración para películas, musicales e incluso a la psicología( que tomó su nombre para bautizar un síndrome) sino que hoy sigue guiando a algunos cantantes actuales. Os dejamos aquí dos ejemplos: la versión en directo de Si Peter Pan viniera del cantautor Ismael Serrano, cuya letra no tiene desperdicio y el videoclip Peter Pan de El canto del loco. ¿Cuál os gusta más?.




sábado, 13 de marzo de 2010

"Si te digo mi verdad"

ayer se murió uno de mis escritores favoritos: Miguel Delibes. El primer libro que leí suyo fue una de aquellas lecturas obligatorias de instituto: "Cinco horas con Mario". El monólogo de la mujer que vela ante el ataúd de su marido, dándole la cháchara incansablemente-como parece que también acostumbraba a hacer cuando estaba vivo- para recriminarle ciertos aspectos de su personalidad e ir descubriendo poco a poco lo que ha sido su vida juntos me pareció ya entonces genial. Expresiones como " si te digo mi verdad" o "tú, tan terne" quedaron para siempre asociadas a esa novela en mi memoria.
Después he tenido la suerte de asistir a su puesta en escena por la actriz Lola Herrera con una interpretación que no desmerecía al libro. Gracias al Centro virtual Cervantes(que le dedica en este enlace un monográfico) me entero de que es una de las obras que más tiempo ha estado en cartel desde que se estrenó en 1979.
Entre toda su bibliografía, me quedo con "Mi idolatrado hijo Sisí", "El camino", "Las guerras de nuestros antepasados" y ¿cómo no?"Cinco horas con Mario" .
Esta semana estarán expuestos en la biblioteca :
-El camino.
-Las ratas.
-Cinco horas con Mario.
-Los santos inocentes.
-Mi idolatrado hijo Sisí.
-Las guerras de nuestros antepasados.
además de un título en el que habla con su hijo Miguel Delibes de Castro sobre los problemas ecológicos en el cambio de siglo: "La tierra herida".
Coged uno y dejaos seducir por las palabras.
Patricia

martes, 22 de septiembre de 2009

Autores con premio

De todos es sabido que en muchas ocasiones la literatura es un un buen medio para remover conciencias y así parece corraborarlo el Consejo General del Poder Judicial al otorgarle un premio póstumo al escritor sueco Stieg Larsson por su labor contra la violencia de género, plasmada en la trilogía Millenium: Los hombres que no amaban a las mujeres, La chica que soñaba con una cerilla y un bidón de gasolina y La reina en el palacio de las corrientes de aire. Novelas policiacas con un claro mensaje de denuncia social que no dejan a nadie indiferente.
Ojo con su lectura porque provocan adicción...
Corre la voz

miércoles, 10 de junio de 2009

Poema para un día de chuvia


Agora que é tempo de recollida(dos libros prestados, das mochilas viaxeiras...), atopamos este agasallo nun dos cadernos en branco que este ano percorreron os fogares dos grupos de 2º ESO por xentileza da familia Pereiro Fernández:



SE ENVELLECEMOS XUNTOS


Se subo ata o teu berce
e me remonto polos anos
son neno contigo en mañás azuis
de balanzos e campás,
préndome ao váo da túa saia
e esperto ao amor
nun mencer cheo de alas.


Mais, se envellecemos xuntos,
se recorremos o vieiro da vida
paso a paso,
mirarei nos teus ollos
o esvarar do tempo
inorde como un barco.


Se envellecemos xuntos
e desfago a madeixa dos meus días
au teu lado,
fareime confidente
do teu camiño sen pegadas,
do teu canto e do teu ánimo.


Compartirei o sal, o leito
e o abrazo,
saberei escuramente que o noso paso
polo mundo non é en balde.


Confundidos nun único latexo
acompasado,
seremos dous regatos marchando
nunha mesma auga,
dous lumes consumíndose
nunha sia chama,
dúas vagas acalando o seu fragor
na area final,
última praia.


Entre idas e voltas do azar
ou do destino,
ti serás a certeza.


Se envellecemos xuntos,
se te acompaño neste tránsito,
deixarei bolboretas lenes
nas túas pálpebras cansas,
escoitarei repenicar a chuvia
nas xanelas da nenez,
sentirei a túa voz
esmorerecer en calma.


Bastarame para entendelo todo
a limpa mirada da túa luz sen ansia.

lunes, 18 de mayo de 2009

Hasta siempre

LA VIDA ESE PARÉNTESIS
Cuando el no ser queda en suspenso
se abre la vida ese paréntesis
con un vagido universal de hambre

somos hambrientos desde el vamos
y lo seremos hasta el vámonos
después de mucho descubrir
y brevemente amar y acostumbrarnos
a la fallida eternidad

la vida se clausura en vida
la vida ese paréntesis
también se cierra incurre
en un vagido uiniversal
el último

y entonces sólo entonces
el no ser sigue para siempre.

Mario Benedetti(Uruguay, 1920- 17 maio de 2009)